Het leuke van tuinieren is het vooruitblikken

Het leuke van tuinieren is het vooruitblikken.
Vooral nu het voorjaar zich voorzichtig aandient.
Ik ga weer nadenken over de tuin en elke dag maak ik een rondje om te zien hoe alles erbij staat.

Winterakoniet (Eranthis hyemalis) vol knoppen.

Eind 2015 is onze oude, dichtgegroeide tuin op de schop gegaan.
Ik voelde mij verplicht om dat te doen vanwege de bamboe die na 20 jaar (of eigenlijk langer, want die stond er al toen wij hier kwamen wonen) ineens lange uitschieters ging produceren.
Als je dat door laat gaan, verbreidt de bamboe zich ook naar de buurtuinen en dat kan leiden tot vervelende situaties.

We hebben meteen ook maar enkele bomen weg laten halen.
Wel jammer, maar een boom stond tegen het wrakkige schuurtje van de achterburen en die hadden er al eens over geklaagd.
Hier in Rotterdam geldt vogens de APV (Algemene Plaatselijke Verordening) dat bomen 0,5 meter van de erfgrens moeten staan en dat was hier overduidelijk niet het geval.
Een conifeer die zich vertakte tot twee stammen stond tegen de muur van een serie huurgarages, die tevens onze erfafscheiding vormt.
Volgens onze hovenier was die conifeer, die ik ook wel erg hoog vond, aan het eind van zijn bestaan, maar ook al was dat niet zo, ik vermoedde dat het toch beter was om hem te laten rooien.

De tuin zag er op slag heel kaal uit. We konden ineens na 20 jaar bij de buren van onze achterburen naar binnen kijken en zij ook bij ons, neem ik aan.

Dezelfde winterakoniet (Eranthis hyemalis) als op de foto hierboven,
een paar dagen later: bloemen in bloei.
Een leuk detail aan winterakonieten is het blad,
dat als een kraag onder de bloemen zit.

De hovenier plantte nieuwe bomen, struiken en vaste planten, maar het zal nog lang duren voordat de tuin mij weer het gevoel van geborgenheid zal geven.
De keerzijde is natuurlijk het avontuur: wat gaat het worden?
In de oude tuin was weinig eer te behalen. Ik snoeide regelmatig, we maaiden het gras, maar daar bleef het bij.
In het voorjaar bloeiden sneeuwklokjes en narcissen, maar met name de laatste verdwenen op den duur.
Later in het jaar klaagde P. altijd over het gebrek aan bloemen in de tuin.
Maar als ik probeerde planten in de tuin te zetten, lukte dat nauwelijks: ik kon nauwelijks met een spa de grond in komen.
Ook de eindeloze hoeveelheid nagelkruid en haagwinde zorgde ervoor dat ik het tuinieren er maar bij liet zitten.

Vandaag zag ik de eerste krokussen in het gras! (Crocus vitellinus)

Nu zie ik het wel weer zitten. Ik lees zoveel mogelijk over tuinieren, boeken en blogs, en dat geeft zelfvertrouwen.
Om de grond rul te houden mulchen we met compost.
En de bloembollen heb ik dit jaar weer van een beetje mest voorzien.
En ieder onkruidje probeer ik zo snel mogelijk te verwijderen.
Ik ben benieuwd hoe de tuin er komende zomer uit zal zien.

---

Onkruid

Eén van de meest nuttige tips die ik tegenkwam, kwam van een moestuinier die adviseerde om zo vroeg mogelijk in het nieuwe groeiseizoen te beginnen met onkruid wieden. Volgens hem kon je daar niet vroeg genoeg mee starten.
Hij begint al in maart in zijn moestuin te schoffelen, want dat verstoort het ontkiemen van onkruidzaden.
Nu heb ik geen moestuin, maar een stadssiertuin en de grens tussen kruid en onkruid is hier minder scherp dan in een moestuin. Dus schoffelen doe ik niet.

Sier-aardbeitjes en een paar blaadjes van het maartse viooltje.

Maar waar ik wel van profiteer is het feit dat mijn vaste planten nu afgestorven zijn, zodat ik goed kan zien waar het overblijvende onkruid groeit.


Ik heb al jaar en dag sier-aardbeitjes in de tuin. Niet lelijk, maar ze schieten de hele tuin door en vormen rozetten die vocht en voeding uit de grond tot zich nemen. Ze zijn concurrenten van de platen die ik wel in mijn tuin wil.
De rozetjes zijn gemakkelijk met de hand uit te trekken. Alleen zo af te toe is een onkruidsteker nodig, als de wortels te vast in de grond zitten.

Ook zit ik opgescheept met nagelkruid. Dat vormt ook rozetten en als je die, het tuinieren beu, laat zitten, nemen ze de hele tuin over. Ze zijn een stuk moeilijker uit te trekken dan de aardbeitjes, je hebt er, als ze groot, zijn een spitvork voor nodig. Er was een tijd dat ik het tuinieren een beetje had opgegeven. Daar profiteerde het nagelkruid in de voortuin van door enorme rozetten te vormen. Op een dag besloot ik ze er toch uit te spitten. Dat ging redelijk vlot, ondanks het feit dat ze ook ernorme wortelkluiten hadden. 

Toen ik ons voortuintje daarna bekeek, zag ik dat de overgebleven planten blij waren verlost te zijn van die duwers die probeerden de rest weg te krijgen.
Ze konden weer opgelucht adem halen.

---

Beginnerstip: zoek informatie!

In mijn post over groene vingers had ik het over noodzakelijke voorwaarden om te (redelijk) succesvol te tuinieren: tijd en een beetje geld.
Eén voorwaarde ontbrak daar nog aan en dat is: informatie.

Voorheen zouden we, als we zouden beginnen met tuinieren, naar de boekwinkel en de bibliotheek hollen om ons in te lezen over tuinieren, tegenwoordig gaan we op zoek op internet.

De weblogs die sommige tuiniers bijhouden kunnen een schat van informatie opleveren. Want op die blogs schrijven mensen vooral vanuit hun ervaring en daar heb je wat aan.
Zo las ik ergens dat het beginnen van een moestuin op een tuinencomplex zo leuk is omdat je altijd gemotiveerde medetuinders hebt, aan wie je van alles kunt vragen.

Je staat er niet helemaal alleen voor (wat werk betreft meestal wel natuurlijk), maar de contacten kunnen een verrijking van je leven zijn.

Hiernaast vind je een lijstje met blogs die ik onlangs ben gaan volgen.
Misschien vind jij ze ook de moeite waard.

Reiger in onze stadstuin, wachtend bij de vijver waar geen vis in zit.

Sneeuwklokjes!

Op donderdag 2 en vrijdag 3 februari was het even lente! De temperatuur kwam ruim boven de 10°C.
Ik haastte mij naar buiten om hier en daar wat onkruid weg te halen.
En ik zag de eerste sneeuwklokjes van 2017 in onze tuin. In de voortuin, op een plek waar middagzon komt, langs het huis.
Een van de voordelen van een hoekhuis.

Ook de bloemen van de winterakoniet komen er al aan.

Elk voorjaar bedenk ik me dat ik meer winterakonieten zou moeten hebben, maar daar heb ik niet veel aan. Daar moet ik in het najaar aan denken.

Afgelopen jaar was ik in november in een klein tuincentrum hier in de buurt.
Ik vroeg om paperwhites, een soort narcissen die je binnenshuis kunt opkweken.
In mijn jeugd kreeg mijn moeder wel eens paperwhites op haar verjaardag, 11 november, en die bloeiden dan met kerst.
De vrouw, die naar ik vermoed de leiding heeft in het tuincentrum, zei dat als ik bollen wilde kopen ik dan al eind augustus of in september moest komen. In november is bijna alles al verkocht.
Dat moet ik dus onthouden.

Er lagen nog een paar zakjes met sneeuwklokbolletjes.
Die kochten we om in het gras uit te planten.
Maar daar heb je eigenlijk apart gereedschap voor nodig en dat hebben we niet.
Terwijl ik piekerde over de makkelijkste manier om 40 bolletjes in het gazon te planten, knaagde er twijfel.
De twijfel betrof het gegeven dat je het gras pas laat in het seizoen kan maaien: eerst moet het groen van in het gras geplante bloembollen afsterven.
Dat levert problemen op, weet ik uit ervaring.
Het weer in november en december hielp ook niet mee, dus lagen de bolletjes nog steeds op een plank in de bijkeuken.
Gisteren heb ik op twee plekken in de achtertuin een kuiltje gegraven en de bolletjes erin gegooid. Afgedekt met extra compost en water gegeven.
Ik ben benieuwd of ze het nog gaan doen. Ze waren nog niet helemaal verdroogd, dus wie weet.
Iets om naar uit te kijken.

---